De robot durfde zich niet te bewegen en staarde geschokt naar beneden. Voorzichtig duwde hij met zijn wijsvinger tegen het lijfje. Het voelde warm maar ze bewoog niet…ze zou toch niet? Hij voelde een kramp in zijn borst, toen hij voorzichtig het lijfje op zijn hand schoof, en het omhoog tilde  zodat hij haar van dichtbij kon bekijken. Ze opende haar ogen en keek hem verbaasd aan. Zijn stem sloeg over en hij werd overspoelt door emoties die hij jarenlang had onderdrukt, hij zocht naar de juiste woorden maar kon ze niet vinden, tranen welden op in zijn ogen toen hij stotterde: ‘Ik…ik wist niet dat dit zou gebeuren, anders had ik…’

Mary kon zich nog niet beschermen tegen de inkomende realiteit van een ander en voelde zijn verwarring en wanhoop tot in de vezels van haar lichaam. Het was meer dan ze aankon en ze stak haar hand afwerend omhoog alsof haar handen de energie tegen konden houden. “Je hoeft het niet uit te leggen…” Ze wilde toch alleen maar dat hij gelukkig was. Ze wist nog niets over het leven en de loop der dingen, hoe kon ze ook, ze had al die jaren opgesloten gezeten en dacht dat het allemaal haar schuld was.

De robot keek naar het kleine meisje dat nu zonder enige levenservaring naar het grote sprookjesbos moest. Hij had haar voor alles beschermd maar hij had haar niet de kans gegeven om te leren op eigen benen te staan en op de kracht in haar zelf te vertrouwen. Twee keer was hij door de poort van angst naar binnen gegaan. Vastbesloten haar uit te leggen waarom ze niet naar buiten kon, maar beide keren was hij zonder iets te zeggen weer vertrokken. Hij kon de juiste woorden niet vinden.

De eerste keer had hij per ongeluk haar naam uitgesproken toen ze op de deur klopte en smeekte naar buiten te mogen. Toen ze zijn stem hoorde was ze ervan overtuigd geweest dat de deur open zou gaan. Toen hij besefte wat hij had aangericht door iets te zeggen kon hij het niet meer terugdraaie. Ze wist dat hij er was maar hij kon de deur niet openmaken. Als versteend had hij achter zijn bureau gezeten, niet wetend wat te doen.

Mary had als een wilde aan de deur getrokken, heel haar lichaam er tegenaangegooit, ze had geschopt en gekrijst van woede en onmacht, en toen werd het stil. Naarmate de dagen verstreken begon hij zich steeds meer zorgen te maken, hij overdacht de mogelijkheden en wist dat hem niets anders dan de wenteltrap af te dalen. Doodsbang was hij geweest, en op de tast had hij de lange weg naar de grot gevonden. In de grot van haar kamer kwam hij echter vast te zitten in een kleverig web. Hij had geprobeerd zich te bevrijden, maar kwam steeds vaster te zitten. Uiteindelijk moest hij zijn ogen wel moest openen om zichzelf te bevrijden van de cocon die om hem heen gesponnen was. En zo zag hij voor het eerst de chaos die zich voor Mary’s deur had opgestapeld.

Verbijsterd trok hij de kleverige draden los en klom over de chaos heen om bij het trapje te komen, terwijl hij met een voet op een doos stond en een ander op de rotsen viel zijn oog op een oud boek. Hij herkende het boek en het voelde alsof hij weer de kleine jongen werd die hij vroeger geweest was. Hij ging op de trap zitten en bladerde door het boek heen dat vol stond met echte verhalen over het universum, verhalen die hij in de loop der jaren allemaal vergeten was.

Hoopvol dacht hij dat als Mary het boek zou lezen, ze zou begrijpen waarom het veiliger was in de kamer te blijven. Hij pakte een potlood uit zijn broekzak en schreef liefdevol voorin; ‘Voor mijn allerliefste meisje.’ Ineens drong met een schok tot hem door waarom hij naar binnen was gekomen. Hij had al dagen niets meer gehoord. Misschien was ze wel ziek, of nog erger. Ineens gierden de zenuwen door zijn keel, hij sloeg het boek dicht en klemde het onder zijn arm. Boven aangekomen tuurde hij gespannen door het sleutelgat.

Het duurde even voordat zijn ogen gewend waren aan het donker. Het zag er niet goed uit, het was een puinhoop daarbinnen. In het midden zag hij echter de berg met veren, gelukkig. Hij ademde in, de berg bewoog regelmatig op en neer, hij keek naar boven vouwde zijn handen en fluisterde; dankjewel. Ze leefde. Zachtjes drukte hij de klink naar beneden en stapte over de drempel. Er lag een grote plas die over de zachte vloer was uitgelopen en overal heen stroomde. Overal lagen veren en proppen papier. De infuusdraden hingen helemaal verstrengeld aan het plafond. Het was overduidelijk dat het helemaal niet goed ging met haar…De veren bewogen op en neer en hij zag een klein gezichtje bij de aanblik voelde hij meer liefde dan zijn hart aankon.

Ineens werd hem duidelijk dat Mary de dupe was geworden van zijn beslissing niet meer terug te kijken. De rommel die de deur naar haar kamer blokkeerde waren zijn herinneringen…Hij hoorde een felle piep in zijn oren, hij wist wat dat betekende; over 15 minuten moest hij ingecheckt zijn en achter zijn computer zitten. Resoluut stond hij op en legde hij het boek op tafel, nog even tikte hij rusteloos met zijn vingers op de kaft. Hij voelde de warme wind van liefde die hem bijna omverblies, en wist dat zijn hart niets liever wilde dan haar kleine warme lijfje in zijn armen mee naar buiten nemen. Hij voelde dat de wond weer geopend werd, en de tranen welden op in zijn ogen. Hij had hier nu geen tijd voor, later…later, ooit zou hun tijd komen. Abrupt verbrak hij de verbinding met zijn hart en liep als versteend naar de deur en sloot hem zorgvuldig achter zich. Als een machine schoof hij de stapels herinneringen weer voor de deur, rende de trap af, bukte voorover en kroop op handen en voeten door de smalle schacht naar de uitgang van de grot en waarna hij de berg afrende en de weg terug ging, ogen gesloten op de tast zo snel als hij kon. Haar tere gezichtje stond nog op zijn netvlies gebrand toen hij de computer aanzette.

Hij had weer even gevoeld hoe het was om zijn hart te openen. Maar hij wist daar dat toe leidde… Hij was alles kwijtgeraakt, iedereen… alleen Mary niet en hij kon haar alleen maar beschermen als ze binnen bleef. Als ze naar buiten zou gaan kon haar van alles overkomen. Het was zijn verantwoording voor haar te zorgen, en dat deed hij. Ze had alles wat ze nodig had.