28 aug For your love.

De termen als open relaties, friends with benefits. Nu wordt het pas echt boeiend nu we eindelijk door de sluiers heen kunnen kijken. Alle aangeleerde en opgelegde regels en zogenaamde wetten, van zo hoort het want anders…Anders wat? Anders ga je verder. Ik kreeg van een vriendin een klein filmpje een tijd geleden. Als een gewond hert zat ik weer te kniezen, verlangend naar dat wat niet is doorgedrongen. Dat ik prima in orde ben, helemaal perfect uniek en bijzonder. Compleet met een eigen hart dat voor van alles klopt. ‘You don’t own me’ schreeuwen alle mannen van de daken, die gevoeld hebben hoe hun vaders onderdrukten wat ze wilden omdat ze dachten dat ze moesten voldoen aan alle verwachtingen van hun vrouwen, schoonouders, kinderen. -Jij hebt ons altijd gedragen en nu dragen wij jou- stond op de grafsteen. Een paar graven verder lag een marmeren boek op een graf met de inscriptie ‘ze was altijd lief’. Ik weet nog goed dat mijn vader zei; ik heb altijd voor jullie gezorgd, ben nooit vreemdgegaan, heb niet gedronken niet gerookt en nu wil ik graag gokken, laat me toch.

Ik was geschokt, was het samen dan niet net zo leuk voor hem geweest als voor mij. Woedend was ik hoe kon hij dat doen. Ons allemaal zo… En later toen hij dood was dacht ik; had je maar, had je maar een keer lekker gezopen, een keer lekker in de armen van een lieve vrouw troost gezocht in de moeilijke tijden. Had je maar een dikke sigaar gerookt af en toe. Ik dacht; ik ga het anders doen, ofwel; ik ga het beter doen, ik doe niks, ik doe mijn werk perfect. Zeg alles af, heb geen behoeftes, wil niks. Ik hoef geen kinderen, ik hoef geen drank, ik hoefde geen drugs, ik hoef sex. Ik sport, ik werk en ik ga naar mijn moeder. Ik beheers mijn emoties. En mijn behoeftes en verlangens onderdrukte ik, waardoor ze ondergronds gingen en gedaantes aannamen van wrok en oordelen over anderen. Die was te dik, die ging vreemd, die zag er stom uit, die ademde niet goed, die was lelijk, die was irritant, die praatte teveel, die ging me op de zenuwen, die was niet eerlijk, die ging vreemd…Er waren er maar weinig goed genoeg, en die kritische stem oordeelde ook over mij.

Tot dat ik op een dag een filmpje keek en iemand in de camera zei: You want me to do what you want, but you don’t own me. En ik voelde me aangesproken, zo aangesproken dat ik met een lijkbleek gezicht naar huis fietste want voor het eerst realiseerde ik me wat ik al dertig jaar deed. Precies dat wat ik zo moeilijk had gevonden als kind thuis. Dat je behandeld werd als een bezit, en soms iets van je verwacht werd wat je echt niet kon bieden. Dus ik deed mijn vriendjes precies dat aan waar ik zelf nog steeds zo boos over was. Ik wilde ze controleren, buigen naar mijn voorstellingen en als ze niet deden wat ik wilde (en die lijst was eindeloos want ik was een leeg vat zonder eigen liefde) dan hielden ze niet van mij. Dat ik niet hield van hun, slechts onder bepaalde voorwaarden dat kwam als een bliksem bij heldere hemel. Liefdesbang van Hannah Cuppens was een mooi boek dat me hier meer over duidelijk maakte. Over de bindings en verlatingsangst van mensen die ouders hadden die om de een of andere manier onbeschikbaar waren (vaak door trauma natuurlijk, was het Freud die de diagnose stelde de man leidt onder zijn herinneringen?) Afijn, dus liefde is werken om je eigen gedachten te strippen van de valse aannames. Not easy maar damn wat is het heerlijk als eindelijk de vliezen breken en je verder kan naar een hoger niveau en meer inzicht krijgt in je eigen psyche. Ineens zijn dan al die mensen die je iets hebben aangedaan je vrienden weer en gaat de weer hemel open. En ja die liedjes van Fons heb er inmiddels meer geluisterd prachtige teksten. Te leren te jongleren met je eigen verlangens en behoeftes, af en toe een sprong in het diepe te wagen en al spartelend en af en toe zinkend uiteindelijk te leren zwemmen…sommigen lukt het, anderen mogen het een generatie later nog een keer dunnetjes over doen.

Of een ander je moet redden? Ik begin te geloven dat we in wezen altijd gered worden alleen is het niet altijd op de manier die wij zelf hadden bedacht, en soms is de dood waarschijnlijk de redding. En als je meent dat je de universele wetten kan ombuigen naar je eigen wensen door heel erg vervelend te doen, duren die processen tien keer zo lang. Het is maar een spelletje, maar de wetten zijn de wetten en die gelden voor ons allemaal. ‘You can’t always get what you want…but if you try sometimes, you might just get what you need.’