05 okt 01. Dankwoord

‘Gisteren is geschiedenis.

Morgen wacht in duisternis.

Hier en nu is wat ik denk. 

Daarom heet het een geschenk’.

Als allereerste dank ik de heldere klanken voor deze prachtige symfonie die in golven door me heen stroomt en me na elke nacht weer tot leven brengt. Ik dank de cellen en organen voor het bijzondere bouwwerk dat zij bouwen en ik mag bewonen. Ik dank de dans die mijn voeten telkens weer de weg wijst, als het verstand het niet meer weet. Ik dank de toeval die op alles waar ik om vraag steeds weer een antwoord geeft. Ik dank het donker en de nacht, onze ster en de planeten en de satelliet die om de aarde draait en ons steeds weer aantrekt net als wij haar. Ik ben dankbaar voor de rafels en de chaos, de onvoorpelbaarheid der dingen en het onbegrip en de angst die me steeds weer tot wanhoop drijft om me daarna weer te troosten. En dan bedank ik het leven voor het verhaal dat mijn leven is geworden. De ervaringen, de mensen, de dieren en alle andere geesten die mij bezield hebben en betoveren.

Ik dank mijn vader voor zijn warmte en zijn knipoog tekens als ik een verkeerde richting had gekozen. Hij was als een kruik waaraan ik me als kind kon warmen als ik me bang voelde en onzeker. En hij slaagde erin mij een gevoel van verbinding te geven dat ik voor geen goud had willen missen.

Ik dank mijn moeder voor haar onvermoeibare zorg voor ons. Nog veel meer dank ik haar voor haar kracht om van het leven te blijven houden soms tegen beter weten in. Haar liefde voor de natuur, voor zingen, dansen,  muziek en reizen zijn ook mijn inspiratiebronnen geworden. Ze heeft op een indrukwekkende manier telkens weer haar plaats in het leven heroverd en zichzelf opnieuw uitgevonden.

Ik dank mijn grote broer dat hij me altijd meenam als hij ging spelen, ook al was het soms een beetje tegen zijn zin in. Ik voelde me veilig en onbezorgd en had een avontuurlijke kindertijd die voor veel andere meisjes niet was weggelegd.. Er was er altijd iemand waarmee ik het gevoel van kind zijn en later het gevoel van verantwoording voor onze ouders kon delen.

En als laatste dank ik de liefdevolle minnaars in wiens ogen en armen mijn hart zich opende tot ik het zelf kon. En niet te vergeten de vrienden en alle andere bijzondere creaturen, elke seconde was van onschatbare waarde.
Geef acht want niets in dit spel is zonder betekenis.