16 dec Sneeuw op de Singel in Amsterdam
Geplaatst op 18:44h
in
Metafysica
door Irene Jacobs
Drie jaar geleden inmiddels alweer.
Drie jaar de tijd genomen om herinneringen en verhalen in mijn hoofd te ordenen, en de boel grondig te reorganiseren. Het had gesneeuwd die nacht en toen ik uit het raam keek van het prachtige grachtenpand zag ik dat alles wit was.
Het was weer een nieuw begin, ik begon weer bij nul, het getal van de dwaas in de grote Arcana in het latijnse betekent arcānus “verborgen, geheim”, from arcēre (“achterhouden”), arca (“een borst”) de borst, de plek waar onze ziel woont, de Thymus ofwel de zwezerik. Niets is voor niets.
Ik kan nu dankbaar terugkijken op de tijd die achter me ligt, de tijd dat ik uit de stapel tarot kaarten ‘de gehangene’ trok en ‘de toren’ alles in me weigerde deze keer om weg te rennen. Kom maar op dacht ik moe. Niets kon erger zijn dan wat ik mezelf met mijn eigen kritische gedachten aandeed.
In die tijd werd me duidelijk dat elk orakel prettiger was om naar te luisteren dan mijn eigen destructieve gedachten. Vele helpers kwam ik tegen op mijn pad, vermomd in allerlei hoedanigheden, ik heb ruzie met ze gemaakt, ik heb de anders denkenden gehaat, ik heb ze veracht en mijn overtuigingen en gevoelens die daaruit voortkwamen verdedigd. Beseffen zij hoeveel ze mij geholpen hebben, door zichzelf te zijn en niet aan mijn hoop en verachtingen te voldoen? Wisten zij wat ze deden of gebeurde het net zo onbewust als mijn verzet?
De vriendschappen en liefdes die op mijn verdedigingsstrategiën afketsten, de relaties die verbroken werden, het hartverscheurende schommelen van een niet te stoppen geslinger tussen haat en liefde.
Galileo Galilei ontdekte dat een slinger een regelmatige periodieke beweging uitvoert, waarmee de tijd gemeten zou kunnen worden, als in een klok. Dit leidde tot de uitvinding van hetslingeruurwerk door Christiaan Huygens. De grootte van de massa aan het uiteinde van de slinger is niet van invloed op de periode of de slingertijd. Ook de amplitude heeft geen invloed daarop.
Bij kleine verplaatsingen van de massa kan de beweging van een slinger wiskundig beschreven worden als een eenvoudige harmonische beweging. Dit komt doordat dan de uitwijking vrijwel evenredig is met de terugdrijvende kracht, overeenkomstig de Wet van Hooke voor een veer. Werkelijke slingers hebben echter geen oneindig kleine verplaatsingen en zijn daardoor enigszins niet-lineair. Huygens toonde aan dat een ideale slinger niet volgens een cirkel moet bewegen, maar langs een cycloïde(zie Tautochrone kromme). Ook zullen niet-ideale slingers energie verliezen, zodat ze een gedempte trilling uitvoeren.
Mijn angstige gedachten en de voortudrende tweestrijd tussen mijn natuurlijke behoeftes en verlangens en de tirannie van het moeten, het gebrek aan vertrouwen, het willen uitreiken naar anderen en mijn gewone zelf maar niet meer durven te geloven dat er een goede reactie zou kunnen komen. De onzekerheid, de wrok, de haat voor alles in mij wat kwetsbaar was en door anderen veroordeeld zou kunnen worden, het denken in voor wat hoort wat, het hierarchische denken, de maskers de rollen. Alle angsten en twijfels waren weggemoffeld in de schaduw waar ze als kleine wilde dieren met elkaar en zichzelf vochten om naar de oppervlakte te kunnen komen, en door mij gehoord te worden.
Ik ontkende het bestaan van de stemmin in mij die ik geleerd had te minachtten, de emoties die ongewenst waren, ongepast maar zo van mij. Ik negeerde het gekerm, drukte de keel dicht van de stemmen die schreeuwden van woede en onmacht en stuurde al mijn manschappen naar beneden om de boel te onderdrukken. Zo lang als je hier de voeten onder de tafel steekt ben ik de baas. Het ontaarde natuurlijk in een opstand die zijn weerga niet kennen en mijn verstand was in de minderheid, het had geen eigen kracht en toen de cellen zich eindelijk verenigden en samen gingen werken, stortte de hele fundering in.
Ik overleefde de val, en terwijl ik omhoog krabbelde uit de ruïnes vroeg ik me af of ik alles nog een keer op kon bouwen. Ik kon het niet was het antwoord. Er viel niets meer te bouwen want mijn manschappen gehoorzaamden niet meer, ik was echter ook niet dood, wat kon ik dan wel? Er restte mij niets anders dan af te wachten wat er zou komen. Het vreemde was dat ik tegen beter weten in mijn handen vouwde en om hulp vroeg, niet aan iemand in het bijzonder maar toch weer aan dat waar veel mensen in de geschiedenis het over hadden gesproken en geschreven en ik vroeg vind me als je kan ik heb je nodig.
En omdat ik gevraagd had achtte ik het nodig om vanaf dat moment in te gaan op dat wat op mijn pad kwam. En toen kwam er hulp, van alle kanten, via de mensen om me heen, van binnenuit via mijn lichaam dat simpelweg weigerde nog te doen wat ik het opdroeg. Ik vergat dingen, mijn verstand weigerde gewoon te onthouden waar ik heen moest, of wat ik van plan was, het sloeg op tilt als ik het onder druk zette. Als ik iet probeerde te doen wat ik vond dat ik moest doen viel ik halverwege als het ware uit elkaar. Ik bleef in bed liggen als anderen opstonden en ik sliep en sliep en sliep.
Het para-sympatische zenuwstelsel nam het over en zei voor het eerst: ‘Thanks, but no thanks’, en mijn cellen zeiden tegen mijn pre-frontal cortex, gaan jullie eerst maar eens orde scheppen in die Materia Prima. de chaos in mijn hoofd aan indrukken, verhalen en herinneringen. En ik begon stilletjes aan ook af en toe te denken als ik uitgenodigd werd door vrienden of een opdracht kreeg thanks but no thanks.
Ik was verslaafd geraakt aan allerlei vreemde patronen, met name aan oordelen en kritiek op anderen en onbewust vooral ook op mezelf. Ik geloofde dat alles wat ik dacht waar was en had een zelfbeeld en een wereldbeeld geschapen waarin geen plaats meer was om ‘fouten’ te maken, dingen te oefenen, gewoon een mens te zijn, zonder dat ik dacht dit is allemaal ‘niet goed genoeg’.
Geheel tegen mijn normen en overtuigingen in had ik besloten mee te gaan naar Cannes met een aantal Free-lance collega’s die ik niet kende. Het reclame festival in Cannes was een evenement waar ik nog nooit geweest was, ik had er ook niet veel te zoeken meende ik, want het leverde niet gegarandeerd iets zinvols op (dwz volgens mijn normen en waarden een opdracht of geld).
Het leek puur vermaak en dat was Sodom en Gomorra. Hoe ik aan die term kwam is me een raadsel maar alles wat alleen maar leuk of lekker was viel onder die term en ik hield me dan ook meestal verre van alles wat alleen maar leuk was.
Ik had geen idee dat af en toe niets doen essentieel is, om te herstellen en op te laden. Ik kon ook niet ontspannen dan want ik voelde me schuldig en slecht als ik ontspande, er was ten slotte altijd een waslijst aan ‘shoulds’ waaraan ik nog niet had voldaan. Het para-sympathische zenuwstelsel ten spijt, genieten was uit den boze. En als ik het al deed dan vanuit het onderbewuste en als ik weer bij zinnen kwam dan schaamde ik me diep en voelde ik me schuldig en begreep ik niet hoe ik zo stom had kunnen zijn om me zo te laten gaan. Het para-sympatische zenuwstelsel was verbannen naar de schaduw en probeerde van daaruit te redden wat er nog te redden viel.
Sodom en Gomorra waren volgens de Bijbel twee steden die berucht waren vanwege de immoraliteit van de inwoners en daarom door God verwoest werden.
vertelde me dat er ook in Nederland CoDA meetings waren die je bij kon wonen. Ik ging erheen, ik vond het niks, ik bleef gaan. En toen kwam de boekleesclub op mijn pad, via een collega, 25 eeuwen theologie georganiseerd door de katholieke kerk. Een ingewikkeld boek met vele woorden en informatie die ik niet kende eenvoudig vertaald en in hapjes gevoerd door een slimme jongen. Ik mocht ook komen en ik ging. In de trein las ik in het dikke boek, en een jonge vrouw zei dat haar religie vijf ritme dansen was, ik ging ook daarheen, ik vond ze allemaal raar en stom, ik bleef toch gaan want telkens als ik naar huis fietste voelde ik me beter dan ervoor. Een nieuwe vrouw kwam bij de CoDa avonden en besloot een stappengroep op te richten, ik had ze zelf al alleen gedaan maar zei zonder na te denken dat ik haar wel wilde helpen. En zo ging ik toch nog een keer, maar nu echt de stappen doen samen met anderen, waar ik natuurlijk ook weer mijn bedenkingen over had. Ik kreeg les in het broodbakken, en net toen ik op wilde geven omdat het niet in een keer lukte ook een perfect brood te bakken begonnen de andere vrouwen in huis te bakken. Ze bewonderden mijn misbaksels alsof het om pasgeboren babies ging en zonder een krimp te geven haalden ze hu eigen misbaksels uit de oven en gingen vrolijk weer aan de slag met een volgende poging, tot de mooiste broden uit de oven kwamen.
De starter van het brood borrelde op onvoorziene tijden, en het bleef roerloos staan net als ik wilde dat het zou rijzen. Ik kon het in de oven schuiven wanneer ik wilde maar het brood rees alleen maar als het er echt klaar voor was. Het leerde mij in te zien dat alles zijn tijd nodig heeft, en dat ik moet kijken, luisteren en overleggen en geduld moet hebben, met alles en iedereen ook met mezelf.
Toen net toen de Corona crisis begon, begonnen ook de Qigong lessen bij Kamans en Kazzaz in Rotterdam, het werken met levensenergie vanuit bronnen in mijn eigen lichaam waar ik het bestaan niet van kende. Wederom was ik sceptisch om niet te zeggen vol ongeloof, blind voor wat het me zou opleveren toen ik eraan begon. Met grote tegenzin begon ik de vreemde bewegingen te maken, denkende dat het niks voor mij was en ik nooit een van de oefeningen zou kunnen onthouden. Na afloop ging ik echter vervult van een vreemde nieuwe gewaarwording naar huis. Ik bleef gaan, dit werd makkelijk gemaakt door het leuke gezelschap, de goede gesprekken, het heerlijke versgebakken brood en de andere gerechten en last but not least de Champagne.
Niet van en voor mensen om me heen maar vanuit het schijnbare niets. De gesprekken met de vrienden en de gesprekken met vreemden die voelden als vrienden, alles was zo hard nodig en vormden de bouwstenen voor een nieuwe fundering, deze keer niet meer verstrengeld met de verhalen uit een lang verleden maar nieuwe in dit moment geboren uit mij Zelf.
Sorry, het is niet mogelijk om te reageren.