15 nov Mozes en Aäron

Gisteren op weg naar de studio liep ik langs de kerk op de Dam, mijn blik viel op een straatnamenbordje. ‘Mozes en Aäron’. Ik had nog nooit van Aäron gehoord, ik zocht het op; hij was de broer van Mozes; een hogepriester, er was ook een zus een priesteres; Mirjam. Samen  representeerden zij de zoektocht naar zelfheling. Hoe kwam het dat Mozes als enige overbleef van de drie? Mirjam zou een huidziekte hebben gekregen; een huid zo blank als ebbenhout.

Ik ben op zoek naar de verhalen die mij kunnen helpen het proces van ver-binden (re-legare) beter te doorgronden en beoefenen. Ik ben nu zover dat ik begrijp dat de dingen niet zwart of wit zijn maar ook alles daartussen in. Dat was een inzicht dat me veel tijd heeft gekost om in al zijn complexiteit te begrijpen. En hoe ik daarmee kan spelen. Ik blijf om me heen kijken op zoek naar informatie van mensen die een weg hebben gevonden om zich al iets verder te ontwikkelen dan anderen, tot een ‘volwassen’ mens. Tot wasdom komen, dat wil ik ook. En als ik hier nu toch ben, en eindelijk weet dat dit iets is dat het leven me biedt, grijp ik natuurlijk die kans.

De ervaringen in het leven waarbij we overweldigd worden door de inkomende realiteit. De ambivalentie van de dingen of polariteit. Van de mensen en de relaties. Hoe fijn ze zijn en hoe hartverscheurend soms. Hoe onze geest in staat is een ander te bewonderen en lief te hebben en een enkele seconden later de hele scala aan emoties in je op kan roepen die je juist niet wilt. Aantrekken en afstoten, tegelijkertijd.

Het kost tijd om te oefenen hoe je hiermee het beste om kan gaan. Hoe je met een ander kan leren dansen, heel dichtbij kan komen om te ruiken en misschien een zoen te geven en toch ook nog een voet achter zodat je elk moment weer uit kan wijken als dat nodig is.

De Hogepriester is de V (vijfde) kaart in de Tarot. Ik wandelde verder en zag een gele afvalbak met mooie zwarte nummers op de stoep staan voor een parfumerie. Ik maakte weer een foto omdat ik het mooi vond en graag de kaarten uit mijn hoofd wil kennen en zodat ik eventueel later op de dag de symbolen met elkaar in verband kan brengen. 

De getallenreeks op de gele afvalbak vertegenwoordigen in die zin een serie kaarten en deze kaarten een serie aan boodschappen die mij vertellen waar ik op moet letten in mijn gedachten en gedrag. 

Ik lees over Aâron. De katholieke feestdag van Aäron valt op 1 juli; de geboortedag van mijn vader. Ik glimlach en denk terug aan de man die  mijn vader was, en het zo goed gedaan heeft,  en vraag me af; wat wil je me vertellen pa? En ga op zoek naar meer informatie.

Een vriend woont in de Pyreneeën in het gebied waar ook de katharen leefden (καθαροί, katharoi – puur) hij vertelde me iets over het volk dat in het zuiden leefde van Frankrijk dat werd uitgemoord door de Christenen.

Ik heb pas een nieuw boek besteld over de Tarot, als ik het bijzondere boek van Dick Schoof opensla staan als subtitel onder de Hogepriester de volgende woorden:
‘Ik erken eindelijk de vader, de moeder en het kind in mij.’ Die drie stemmen kan ik in mij nu ook onderscheiden, de stem van mijn vader, de stem van mijn moeder, en het kind dat ik zelf vroeger was. Degene die dit onderscheid kan maken tussen deze stemmen en weet wie wie is, dat ben ik in het hier en nu, ik Zelf.

Op oude iconen zie je soms op de arm van Maria een kleine mens zitten. Een vreemd wezen dat niet echt lijkt op een kind, maar meer een klein mannetje. Ik dacht vroeger dat de maker misschien niet zo goed wist hoe een kind eruit zag. Ik wist niet dat het in wezen ging om een denkbeeldig kind; het kind dat we vroeger waren dat op een bepaalde manier nog steeds in ons voortleeft.

De manier waarop het voortleeft kun je je misschien beter voorstellen als ik het wat nader toelicht. De eicel is al vanaf de geboorte in een jong meisje aanwezig, heel haar leven draagt de vrouw deze cel in haar eierstokken met zich mee, de cel, hoe klein ook maakt zodoende alles mee wat de moeder meemaakt. Dan op een mooie dag, ontspringt deze eicel en wordt naar de gang gedragen waar het wacht op een zaadcel. Precies zoals in het sprookje van doornroosje. Met een beetje geluk of pech al naar gelang, en de toeval volgt dan de bevruchting, en wederom met nog meer geluk ontstaat nu een nieuw leven. Dat zich nestelt in de vrouw, dat noemen we de zwangerschap, weer gebeuren er veel dingen en worden er veel dingen gevoeld.

De cellen inmiddels zijn hierbij. Maken alles mee en slaan alles op. En dan volgt de bevalling, de uittocht uit Egypte in de bijbel. Dit klinkt allemaal mooi en we benaderen het allemaal altijd zo positief mogelijk omdat dat nou eenmaal verstandiger is, maar het is geen eenvoudig tripje om de baarmoeder uitgeperst te worden. Soms gebeurd het ook iets te vroeg of te laat, met navelstreng om de nek, soms zijn de heupen te smal, wordt het een tangverlossing, de eerste ervaring op aarde is al een reis vol gevaren.

Hoe worden al die emoties verwerkt? Is er iemand die de tijd heeft je de liefde en geborgenheid te bieden waardoor je ervaart dat er ook mooie en fijne dingen gebeuren in deze nieuwe wereld of zijn de omstandigheden zo extreem dat dit niet mogelijk is? In de eerste 4 jaar is er vaak al zoveel gebeurd aan belevenissen die je niet kon begrijpen maar al je cellen hebben deze informatie opgeslagen als gevaarlijk en zullen in de toekomst dan ook reageren op alles wat je met je zintuigen hebt waargenomen met angst; en alle fysieke reacties die daarbij horen.

Je fysieke reactie op alles wat je met negatieve ervaringen associeert zal dan ook je gedrag beïnvloeden. Je zult verdedigingsstrategen ontwikkelen, en ook fysieke reacties hebben die je niet of nauwelijks kunt beheersen. De een wordt dominant de ander maakt zich klein. De gelukkigen onder ons die zich zonder al te veel kleerscheuren hebben kunnen ontwikkelen kunnen op verschillende manieren reageren op elke situatie die zich voordoet. Degenen die door het vuur zijn gegaan zullen echter als ze niet bewust met zichzelf aan de slag gaan, onbewust een en hetzelfde gedrag vertonen. Ze lopen altijd weg of ze vallen altijd aan. Ze kunnen namelijk niet kiezen welke reactie op dat moment het beste past bij wat ze het liefste willen bereiken. Dit komt doordat de angst het overneemt, de zuurstof en het bloed gaat dan naar het lichaam zodat het kan vechten of vluchten en de hersenen kunnen niet meer goed functioneren door het tekort aan zuurstof en bloed. De pre frontal cortex kan niet meer helpen bij het afwegen van beslissingen. En zo kan de mens niet meer bedenken wat hij of zij wil en alleen nog maar impulsief reageren.

Pas als we dit begrijpen en leren en trainen onszelf te kalmeren voordat de vecht en vlucht respons begint kan dit veranderen. Dit kan bijvoorbeeld door onszelf een klein tikje op de schouder te geven en te fluisteren tegen de amygdala; ik kan dit zelf oplossen, je hoeft het niet over te nemen. En in sommige hardnekkige gevallen is het nodig om je herinneringen tegenmoed te treden. Vechten, vluchten, bevriezen kan uiteindelijk opgelost worden door dat waar je bang voor bent echt tegenmoed te treden. Als deze ervaring beter afloopt dan je eerste ervaring als zuigeling of kleine mens dan worden zo de blokkades weer opgeheven en de vermeende tegenstellingen in ons eindelijk weer verenigd. En als de linker en rechter hersenhelft weer goed met elkaar in verbinding staan, is het mogelijk om je alle gevoelens en standpunten die in je opkomen te beschouwen en compromissen te sluiten.

Het verhaal over de vader de moeder en het kind is in alle religies verwerkt. Soms in een grafische beeld zoals in het Yin en Yang teken waarin de tegenstellingen samenkomen, soms gepersonificeerd.

Ik vraag me af of ik dat al doe, de tegenstellingen in mij samen laten komen en zo niet dan is het nu een goed moment om er bewust aan te gaan werken. Boeken vallen open waar ze gelezen willen worden. Vraag en je krijgt een liefdevol antwoord. Het is niet altijd wat ik wil horen maar wel wat goed blijkt te zijn, beter dan mijn eigen conclusies die vaak op angst voor de toekomst en ervaringen uit het verleden gefundeerd zijn. 666 de kaart van de duivel XV gaat hierover. De VI is de kaart van de geliefden, de vereniging van Yin en Yang in jezelf, het mannelijke en het vrouwelijke. De hemel, de aarde en de hel. Het denken, het voelen en het handelen. Als alle drie faculteiten gebaseerd zijn op liefde dan vorm je in jezelf een heilige drie-eenheid.

Op de afbeelding van de tarot kaart van de hogepriester zie je ook de zogenaamde Vau, dit is een soort spijker die net als de stier en de olifant het symbool is voor verbinding tussen hemel en aarde; de linker en de rechter hersenhelft. 

Ik heb als kind altijd een stoffen olifant gehad, mijn toy story. Je zou kunnen zeggen dat mijn ziel daarin was gaan wonen omdat ik nog geen plek ervoor kon maken. Ik zat vol van de mensen om me heen. De olifant voelde als mijn beschermer en beste vriend. Hij was er onvoorwaardelijk voor me. Weer een toeval die mij raakt en nieuwsgierig maakt dit spoor verder te volgen.

De alchemie klinkt als abracadabra (“I will create as I speak’) als je de betekenis van sommige woorden opzoekt dan vind je een cascade aan aanvullende informatie waardoor het woord zich langzaam ontvouwt tot een heel verhaal waardoor je de betekenis van het woord op een diepere laag kan begrijpen.

Het gaat steeds weer om het streven om de tegenstellingen op ieder terrein te overwinnen en zo de eenheid te bereiken. Dat kun je zien als de functie van een menselijk organisme. Zoals de fotosynthese van een boom die stikstof inademt en zuurstof uit ademen wij zuurstof in en koolstofdioxide uit.

Kan je zuiver doorgeven wat je doorkrijgt? Soms heel even. Laat dat het streven zijn, en als het lukt dan keer je je belevingswereld binnenstebuiten. Een wonder…Het helpt om alles te versimpelen, te begrijpen dat wij cellen zijn, deze cellen als je ze terugbrengt tot het kleins mogelijke deeltje kwanta’s zijn. En dat is energie, alles is energie…dat is het uitgangspunt. Wat zijn de eigenschappen van energie? Hoeveel hoedanigheden kan energie hebben? En welke hoedanigheid is gelijk aan vrede? Stromen…

Dat is vanuit een hoger perspectief te kijken naar wat je in wezen bent. Vanuit het menselijke perspectief is het dan mogelijk te begrijpen dat elk  oordeel over energie slechts perceptie is en nooit allesomvattend of de waarheid kan zijn. Alles is slechts vinden en nooit weten. En dat tegen alles wat ons opgelegd en geleerd wordt het voor het grote geheel (waar wij als energie deel van uitmaken) beter is te vertrouwen op een volmaaktheid die je aanneemt maar niet kan bevatten met je verstand alleen. Ervaren is elementair. 

De bronnen in je eigen lichaam op natuurlijke wijze laten stromen vereist bereidheid om je over te geven aan de stroom die aanvankelijk zonder meer naar de zee gaat en pas als je geleerd hebt te zwemmen ben je in staat stroomopwaarts terug naar de bron (hormonen-aandrijfkrachten) te zwemmen. 

Los te laten en je hieraan over te geven krijg je soms cadeau. De gehangene in de tarot, en de toren, zijn kaarten die dit moment mooi verbeelden. Ik las ergens; velen zijn geroepen maar slecht enkelen verkiezen te luisteren. 

Ik heb lang niet geluisterd, pas toen ik echt alles vele malen had geprobeerd en niets werkte en ik te moe was om nog een poot te verroeren was ik bereid om iets aan te nemen van een ander. Een kopje thee en ik kon niets ervoor terug doen, ik moest het gewoon aannemen. Voor het eerst in lange tijd voelde ik de warme stroom van dankbaarheid.

Te gaan praktiseren tot je je realiseert hoe de perceptie van alles wat ooit angstaanjagend was veranderd in puur, helder en zuiver is het mooiste dat het leven je kan schenken. Het voelt als een inwijding. Als je het durft aan te nemen, te ontdekken en te onderzoeken tot je vindt.

Over schenken gesproken, de bekers doen toch altijd weer denken aan de mythe over de gouden graal, die in mijn ogen in wezen het ontwikkelen van ons vermogen om liefde uit ons zelf te genereren.

Mijn kaart voor vandaag ligt hier nog naast het boek het is Bekers X (tien) de verzadiging/satiety. Pagina 169, 69 is mijn geboortejaar. De gebroken heelheid is hersteld, het nieuwe leven kan beginnen. 

Vertrouwen in ruil voor angst.
Ik begon deze reis meer dan tien jaar geleden door mezelf de vraag te stellen; wat wil je Irene? Het antwoord kwam uit de stilte, bijna onhoorbaar, zachtjes ingetogen, verlegen, onzeker. Schrijven…Ik wil mijn eigen verhaal schrijven en tekenen. En het verhaal zou gaan over een gedachtenexperiment; Mary’s room. Waarin iemand alleen de theorie van kleur in een zwart witte kamer heeft beleefd en op een dag echt kleur ziet. Deze ervaring, persoonlijk en uniek was Qualia. Het woord en de klank de tekst resoneerde op een diep niveau. Ik wilde weten wat de bron was want ik had niet geleerd energie te genereren vanuit mezelf. 

Qualia; The way life seems to us determines our destiny. 

Ik wilde dit zo graag geloven, nu weet ik dat het zo is, zoals Jung ooit zei toen men hem vroeg of hij geloofde in God, en hij antwoordde, “Ich glaube nicht, Ich weiß.” Is dit dan het einde? Is de cirkel nu rond? Nee, maar mijn compas werkt, en ik weet dat ik naar het zuiden wil, en dat t is zoveel meer dan genoeg.

Compas, compassie, companion, company, complimenten, compleet, kom mee…