26 sep 10. De middenwereld

Ik keek door het ronde raam naar buiten en zag dat ze naar haar telefoon staarde. Ik had zo gehoopt dat ze dat stomme ding op het­­ mahoniehouten dressoir zou laten liggen. Ze had de verbinding al lang geleden verbroken en daardoor was het tot nu toe onmogelijk geweest voor mij en de anderen om haar te bereiken. De afsplitsing was grondig geweest, soms voelde ze wel iets maar dan zocht ze zo snel mogelijk naar iets om het gevoel zo snel mogelijk weer te verdoven. Al jaren waren we hierbinnen aan het wachten op iets waardoor de verbinding eindelijk weer hersteld zou worden maar tot nu toe tevergeefs.

Ik zag haar wijsvinger over het koude glas van de telefoon glijden, een moment lang aarzelde ze en ik hield vol spanning mijn adem in. Zou ze het kunnen laten? ‘No guts no glory,’ hoorde ik haar denken. Die verdomde valse trots. De moed zakte in mijn schoenen toen ze op send drukte. Alles voor dat kleine beetje liefde en bevestiging dat een ander haar zou kunnen geven. Ik kon voelen hoe pijnlijk het voor haar was, hoe het verlangen naar liefde en haar trots streden om voorrang. Haar hart raasde. Als ze geen antwoord zou krijgen zou het weer een bewijs zijn voor haar dat ze niet goed genoeg was. Het was onvoorstelbaar hoe lang ze al hoopte op iets dat er al lang was.

Ze keek in de spiegel en even was het alsof ze me recht aankeek. Ik zag de kleine sproetjes op haar neus en de kuiltjes in haar wangen. Vol verlangen drukte ik mijn handen tegen het raam en wenste zo dat ze me zou zien. Ze wendde echter haar gezicht af alsof ze de aanblik van zichzelf niet kon verdragen. Ik zuchtte en zakte terug onder de oppervlakte. Achter me hoorde ik het geroezemoes van stemmen. Ik zuchtte, ik kende ze al zo lang en wat ze allemaal zeiden was er in de loop der jaren niet beter op geworden. De stemmen waren gekomen toen ze langs de stam van de grote boom naar beneden was geklommen en haar wens nooit meer iets te begeren was vervuld. Ze had de kritische stemmen tot leven gebracht om haar te helpen. Het was de stem van de angst die overal het gevaar in kon zien. Hij had haar geholpen de boomstam af te klimmen. Hij piekerde zich suf, haalde oude verhalen erbij en bedacht wat e allemaal mis kon gaan. Hij zocht voortdurend naar problemen en als er geen problemen waren dan verzonnen hij wel een probleem in de toekomst. In het begin was hij zorgvuldig geweest, maar inmiddels had hij zich opgesplitst in meerdere persoonlijkheden. Als beesten stortten ze zich steeds weer op de open wond en knibbelden de korst steeds weer open. En onderwijl probeerden ze elkaar te overtroeven, met de meest onrealistische veronderstellingen. Een van hen suggereerde al een minuut nadat ze het bericht verstuurd had dat de jongen in kwestie vast niet reageerde omdat hij meteen zag dat ze snakte naar aandacht en wanhopig was. Een ander knikte instemmend en zei met de mond vol korst dat ze zo ‘needy’ was e­n ik kon voelen hoe de schaamte zich opbouwde om ons heen. Ze had ook geen eigen interesses, zei een ander. Ze deed niets bijzonders, wist nooit wat ze wilde, zat maar te zitten, kon niets bijzonders en bereikte ook niets. Stuurloos waaide ze met alle winden mee, alle anderen knikten instemmend. Ze vonden het zo génant dat ze nu zelfs uitreikte naar wildvreemde mensen. En dat op haar leeftijd nog, terwijl alle andere mensen al lang de schaapjes op het droge hadden. Alleen iemand die niet goed bij zijn hoofd was deed zoiets. Ze leek wel een stalker. Het was allemaal te zielig voor woorden.

De temperatuur binnen was inmiddels zo hoog gestegen dat haar wangen gloeiden. Het raakte haar diep wat er hierbinnen werd gezegd. Soms werd ze zo somber van alles wat ze zeiden en voelde ze zich zo machteloos dat ze zich terugtrok in haar kamer en zo lang als ze kon binnenbleef.

Ik wilde niets liever dan haar uitleggen dat de stemmen niet de waarheid spraken, maar er kwam natuurlijk geen geluid uit een denkbeeldige mond. Ze hield zo krampachtig haar kleine telefoontje vast dat de witte knokkels door de huid van haar handen heen scheen. Het was alsof ze een reactie eruit wilde knijpen.