14 sep 22. Water

Water… hij moest naar het water. Het water kon hem spiegelen, hem vertellen wat hij niet begreep. De natte koude klei knarste tussen de scharnieren. Wat was er toch met hem aan de hand? Geïrriteerd beet hij op zijn lippen, harder, tot hij bloed proefde. Zo, dat ontnuchterde een beetje. Niet vooruitdenken, in het moment blijven. Hij moest overeind zien te komen, hij drukte zich op. QRIEK een schrille piep, hij kromp ineen van het geluid dat de scharnieren in zijn schouders maakten. Hij trok zijn rechterknie op en probeerde naar voren te schuiven.

Rustig blijven doorademen en dan de andere knie. ‘Het gaat goed.’ Hij gleed weer terug. Hij vloekte… niet denken, niet de moed opgeven, gewoon doorgaan, rustig maar. De wereld tolde om hem heen toen hij het water bereikte. hij liet zijn kin erin vallen en slokte het water naar binnen zo gulzig dat hij zich verslikte en het uitproestte. Ruw veegde hij met zijn mouw zijn mond af en wachtte vol ongeduld tot het water weer rustig werd. Toen hij eindelijk zijn spiegelbeeld kon zie fluisterde hij geshockt. “Oh Mary… wat is er van mij geworden?” En in zijn ogen kon je het silhouet van een jong meisje zien dat verbijsterd naar buiten keek.

Als je troebel water met rust laat, wordt het vanzelf helder.
Lao-Tse

‘Your task is not to seek for love, but merely to seek and find all the barriers within yourself that you have built against it.’
—Rumi