17 sep 19. Hoop

“Hope” is the thing with feathers –
That perches in the soul –
And sings the tune without the words –
And never stops – at all –

And sweetest – in the Gale – is heard –
And sore must be the storm –
That could abash the little Bird
That kept so many warm –

 I’ve heard it in the chillest land –
And on the strangest Sea –
Yet – never – in Extremity,
It asked a crumb – of me.
—Emily Dickinson

 Drie dagen en nachten bleef Mary wakker in de hoop dat degene die het boek gebracht had weer langs zou komen, maar het gebeurde niet. De derde dag viel ze in slaap met haar hoofd op het boek in slaap. Toen ze de volgende ochtend haar ogen opende stonden de ramen al wijd open. Het was grauw, er was geen straaltje zonlicht te bekennen. Een beetje verdrietig liep ze naar het infuus toen ze vanuit haar ooghoek een grijze brok steen zag liggen. Wat, hoe?

Ze rende naar de tafel en pakte de brok op en bekeek de brok steen. Het was een halve steen en aan binnenkant schitterden prachtige kristallen. Gefascineerd draaide ze de steen naar het licht toe en overal op de wand zag ze lichtpuntjes. Haar neus kriebelde en ze lachte.

Voorzichtig legde ze de mooie steen weer neer. Net toen ze hem had neergelegd verschoof hij. Enigszins verbaasd schoof ze de steen weer terug op de plek waar ze hem had neergelegd. Hij verschoof weer! Niet alleen de steen maar ook de potloden rolden nu naar een kant. Instinctief keek achterop door het ronde raam naar buiten en zag dat de horizon gekanteld was… Op hetzelfde moment gleed ze stijl naar beneden en butste hard tegen de zachte wand aan. Zo snel als ze kon klauterde ze weer overeind naar het raam om te kijken maar net toen ze het raam bereikt had kantelde de kamer de andere kant op. Als een stoffen pop werd ze door de lucht geslingerd, en om haar heen vlogen de balletjes, de veren en de witte bladeren. Een klap en alles was donker. Ze landde plat op haar buik en voelde haar hart in haar keel kloppen. Wat was er in vredesnaam gebeurd?